زنگ علوم

سوزاندمت و خاکسترت را به آب دادم

چون دسته گلی

مگر خاکستر در آب حل می شود

که آسمان اینگونه خاطره ات را می بارد؟ 

تفاوت

تمام حسرت ها را سر می کشم

آه نمی کشم

می ترسم از روزی که دامنگیرت شود

طاقتش را نداری

می دانم

۴ ماه

لحظه ها را هراسان می شمرم

چه شتابان به سوی پایان می روند

ای کاش

آنقدر محکم در آغوشم می گرفتی

که هیچ زمانی نتواند مرا با خود ببرد....

دلتنگی ۶

دلتنگ تو ام که نیستی

                 و جایی که نیستم

گمشده در میان تمام نیست ها

بودها را خواب می بینم:

بودیم

با درختان بلند تبریزی                                               

و گل های سپید چای

دستان خسته ات بود

و شادی های کودکانه ام                                             

عطر بهار نارنج بود

و گل های همیشه بهار

...

آه ای کاش

             همیشه بهار بود!

دلتنگی ۵

در هر دم

         غربت را فرو می دهم

رسوب می کند انگار

          که در بازدم تنها آه خارج می شود...


!

بار قرن ها سالار بودن تو
    بر شانه های ناتوان من
                سنگینی می کند


ای کاش می توانستی

          بار خودکامگی هایت را
                   به تنهایی بر دوش بکشی

                                                ای مرد!



پی نوشت: کامنت نرگس این را به یادم آورد که سه سال پیش نوشته شده بود!


لیلاکوه

تو تنها کوهی که لیلایی

اما بسیارند چون من مجنون

که دلتنگ تواند...

زن

تار و پود ظلم را  

هنرمندانه به هم بافت 

سیاه سیاه 

و تو چه با احترام  

این هدیه شوم را  

بر سر می بری 

همواره به صبرت غبطه می خورم ...

پاسخ ۲

این تنها منم که میروم

     بقیه می مانند و باز آزارت می دهند...

و تو باز هم فکر می کنی

    که دیگرانی اجیر من بودند

          و تو در بند دیگرانی اسیر من بودی...

                   

                                       فرزاد (ایلیا)


پی نوشت: این شعر در پاسخ به دلتنگی۴ توسط فرزاد (ایلیا) نوشته شده. دریافت پاسخ به یک نوشته برای من به اندازه یک نامه غیرمنتظره شیرین است.

فنی

چند روزی است می اندیشم

که اگر می دانستند خاطراتمان نسوز است

باز آیا کاشانه مان را به آتش می کشیدند؟!